Scooteravonturen & rare Vietnamezen

Hiii there,

Het wijntje waarmee we eindigden in ons vorige blog, ging over op cocktails drinken samen met Rachida, Anouk en Ruud, die we allemaal hadden leren kennen in Ha Long Bay. De volgende ochtend stonden we later op dan gepland, maar ons eerste scooter avontuur ging dan echt beginnen. De vrouw die de scooter verhuurde keek ons even bezorgd aan toen we vertelden nog nooit op een scooter te hebben gereden, maar na de eerste paar minuten ging het manouvreren tussen de anderen scooters al best aardig. We zijn eerst op goed geluk richting een tombe gereden. De tombes waren niet interessant, de tuinen waren daarentegen erg mooi. Daarna dachten we avontuurlijk te zijn en reden we een landweggetje in. We belandden wel bij een mooie verlaten tempel, maar dit leverde wel een aantal angstige momenten op waarbij de scooter meerdere keren op de rotsen knalde. Hierna reden we verder naar een pagoda, waar boeddisten (vooral kinderen met een raar kapsel) mantra's aan het zingen waren. 's Avonds zijn we wat gaan eten met Rachida, Anouk en Ruud. Hier kwamen we nog een Duits koppel tegen van Ha Long Bay, een kleine wereld die backpackerswereld.

De dag daarop werden we vroeg opgepikt om naar Phong Nha National Park te gaan. Eenmaal daar was het rotweer en besloten we een rustdag te nemen. De volgende dag was het nog steeds rotweer, maar hebben we toch maar een scooter gehuurd en shiny regencapes gekocht. Via kleine dorpjes, waar de kinderen en koeien naast elkaar op straat stonden te plassen, kwamen we bij de ingang van het national park aan. Nadat Stefan door drie mannen werd uitgelachen om zijn neus, want die was blijkbaar groot, mochten we verder. Eerst kwamen we bij een eco-trail aan, waar we een wandeling door de jungle maakte langs een hele mooie, fel blauwe rivierbron. Daarna verder gereden naar de Paradise Cave, de grootste grot ter wereld. Het was nog een aardige klim, maar toen we eenmaal alleen in de grot liepen was het heel indrukwekkend. Je kon 1,5km van de 9km diepe grot in, die niet alleen heel diep maar ook heel wijds en hoog was en waarin allemaal prachtige structuren te zien waren. De terugweg was een hel, met een verschikkelijke en stijle weg, regen, kou, een vrijwel lege tank en geen goede routebeschrijving.

De dag daarop vertrokken we met de trein naar Hoi An met de hoop op beter weer. In Hoi An liepen we meteen Anouk en Ruud weer tegen het lijf en spraken af om later op de dag samen wat te gaan drinken en eten. Rachida was ook in Hoi An en kwam ook langs. In Hoi An was het overal ' happy happy hour' en kon je voor 1,50 euro 2 mixdrankjes krijgen. Toen wij gingen klagen over het lage alcoholgehalte, kregen we vervolgins twee volle glazen rum, waarbij de cola ver te zoeken was. Daarna zijn we wat gaan eten en werd de avond voortgezet met meer drankjes en gingen de voetjes van de vloer. De ochtend erop was vrij zwaar, maar zijn we toch maar opgestaan omdat we opzoek wilden naar een goede kleermakerij. Stefan heeft besloten een pak te laten maken, en Malou heeft na veel getwijfel een galajurk uitgekozen. Na een paar keer terug te zijn gekomen voor fittings, zaten onze kleren perfect. In de tussentijd hebben we natuurlijk Hoi An verkend. Hoi An is een klein, vrij toeristisch stadje aan het water. De hele stad is versierd met kleurrijke lampionnen en in de binnenstad was je eindelijk eens verlost van alle scooters. In de binnenstad van Hoi An stonden vele mooie oud-koloniale Franse gebouwen, en kon je uren rondstruinen door de kleine straatjes met winkeltjes en restaurantjes. Ondanks dat het toeristisch was, gaf het wel een heel authentiek gevoel. Alleen werd je wel overal belaagd door straatverkopers. Zo werd Malou bijvoorbeeld meerdere keren door een vrouwtje geknuffeld, alleen maar om ons mee naar haar winkel te krijgen.
Op een van de dagen dat we in Hoi An verbleven zijn we samen met Anouk en Ruud naar My Son gegaan, waar vele oude ruines van de Champa's staan. Helaas is er veel verwoest tijdens de Vietnam Oorlog, maar alsnog was het indrukwekkend. Ze proberen sommige tempels te herstellen, maar ze weten nog steeds niet welke bouwwijze de Champa's gebruikten. Hierdoor worden de nieuw gebouwde stukken meteen overgroeid door schimmels en mossen, terwijl deze niet te bekennen zijn op de eeuwen oude stenen van de Champa's.
De laatste dag hebben we een uitstapje gemaakt naar de Marble Mountains. De local bus hadden we al snel gevonden en werden we de bus bijna ingetrokken door de behulpzame ticketvrouw. De Marble Mountains zijn vijf marmeren rotsen. Wij hebben hier eentje van beklommen, die ook grotten bevat waar reuzachtige buddha's in staan. Het uitzicht vanaf de rots was lichtelijk teleurstellend, aangezien je gewoon een lelijke stad zag liggen. Toen wij terugliepen naar de bushalte, zagen we de bus in de verte al staan en dachten we 'Shit, die halen we niet meer!'. Maar opeens...kwam daar de buschauffeur aanrennen. Met handen en voeten vroeg hij ons of we mee wilden met de bus. Dit wilden wij natuurlijk, dus liepen we snel de buschauffeur achterna. We werden meteen weer naar binnen getrokken door dezelfde ticketvrouw.

Na vier dagen in Hoi An te zijn geweest, trokken we verder naar Da Lat. Een stad wat meer in het binnenland op 1500 meter hoogte. De stad zelf was eigenlijk niet om aan te zien en er was weinig te beleven, op het Crazy House na. Een, zoals de naam al zegt, een vreemd, sprookjesachtig huis waar je lang rond kon dolen en verdwalen. De tweede dag in Da Lat wilden wij graag naar de Elephant Falls, de grootste waterval in de omgeving. Wij hadden gehoord dat dit per local bus kon, al vertelden 9 op de 10 mensen die we aanspraken dat dit niet kon. Na veel gedoe dan toch eindelijk de bus gevonden. Via een hele bumpy ride, waar we gelukkig nog een zakje voor Malou bij hadden, bereikten we onze bestemming. Hier was alles weer op z'n Vietnamees geregeld, wat betekende dat er geen paden of trappen waren, waardoor je klimmend en klauterend over rotsen met gevaar voor eigen leven de waterval pas bereikten. Er waren weinig toeristen, alleen wat zwemmende locals, waar Stefan zich even bijvoegde. Hierna is het ons nog gelukt om onder/achter de waterval te komen. Dit was gewoon heel vet. Weer eenmaal terug bij de bushalte, zijn we driekwartier aangestaard door een groepje Vietnamese jongens/mannen. Terugstaren had weinig invloed. Het enige wat ze tegen ons hebben gezegd, was ' Bye!' toen de bus eindelijk aankwam.

Gisteren zijn we aangekomen in Mui Ne, een klein badplaatsje aan de Zuid-Chinese zee, waar de krokodillen overal aan het spit ronddraaien en de Russen overvloedig aanwezig zijn. Natuurlijk was Rachida er ook weer. Dit resulteerde opnieuw in een gezellige avond. Vandaag hebben we de fiets gepakt en zijn we eerst naar de Fairy Stream gereden. Dit was een kabbelend beekje tussen rode zandduinen, witte steenformaties en groene beplanting, wat samen met de felblauwe lucht prachtige kleurcontrasten gaf. Het beekje eindigde bij een kleine waterval. Vervolgens zijn we verder gefietst naar rode zandduinen, wat een beetje het gevoel van de Sahara gaf. Het plan is om nog twee dagen lekker aan het strand te liggen en daarna naar Ho Chi Minh City te gaan.

We'll be back!
X Steef & Mal