Myanmar: Het land met twee gezichten

Hoi Luitjes,

Onze laatste dag in Bangkok bestond uit: het bezoeken van een lelijke tempel, een groot houten paleis waar Malou weer niet naar binnen mocht omdat ze wederom niet fatsoenlijk gekleed was (Stefan eigenlijk ook niet! Maar die kon Malou's sarong lenen), en een bezoekje aan de dierentuin met awesome zeeleeuwen show en zielige dieren in te kleine en kale hokjes. 's Avonds zowaar een Japanner ontmoet die niet in een groep reisde. Na een sisha en wat biertjes kon hij al niet meer goed overeind blijven staan, maar wij gingen nog door naar een feestje.

De volgende dag was het zover, op naar Myanmar! Ondanks dat Stefan zijn boarding pass was kwijt geraakt kwam alles toch goed en landden we aan het eind van de middag in Yangon. Terwijl we opzoek waren naar een hostel werden we meerdere keren aangesproken met de vraag of we hulp wilden. Na dit meerdere keren te hebben afgewezen kwamen we erachter dat het hier echter wel gewoon vriendelijkheid was, in tegenstelling tot de mensen in de rest van Azië die allemaal wat van je willen.
De eerste ochtend hebben we rondgelopen in het centrum van Yangon, de voormalige hoofstad van Myanmar, totdat de regering om onduidelijke redenen in 2005 besloot een geheel nieuwe stad te bouwen en deze om te dopen tot hoofdstad. Yangon wordt door veel mensen echter wel nog als hoofdstad gezien.
Een paar dingen die opvielen in het straatbeeld tijdens onze wandeling:
- Het grootste deel van de bevolking loopt hier rond in Longhyi, een soort van lange omslagrok. Zowel man als vrouw.
- Alle vrouwen, kinderen en jongeren (mannen af en toe) liepen rond met een geel geschminkt gezicht, die kon variëren van een paar strepen tot een geheel geel gezicht. Dit heet Thanaka en wordt gemaakt van een houtsoort. Het wordt gebruikt als zonbescherming, antimuggenspul, verzorgend product en omdat het je 'more beautiful' maakt.
- De rood bekladde straten en glimlachen van mannen door Betel, een lichte drug die bestaat uit een blad gevuld met onder andere tabak en de betelnoot. Je hoort dit spul een hele tijd in je mond te hebben, waarna er ladingen rood spuug uitkomen. Een verslaving voor menig man.
- Afgeladen volle bussen, waar een man uithangt die naar ons idee continu random woorden aan het schreeuwen is.
- De auto's rijden gewoon aan de rechterkant van de weg, maar het stuur zit echter ook aan de rechterkant. Dit zorgde soms voor wat schrikmomenten bij ons.
Na een wandeling door chaotische en vervallen straten kwamen we bij een synagoge aan. Het mannetje van de synagoge werd helemaal blij toen hij Malou's oorbellen zag, want blijkbaar waren dat Joodse symbolen. Hij liet haar dan ook meteen de heilige Thora boeken zien. Het was uiteindelijk wel een teleurstelling dat Malou geen Joodse was...Daarna nog wat over markten heen gestruind, waar we een jongetje dolblij hebben gemaakt door bij zijn straatstalletje te gaan eten, hij stond letterlijk te springen! Vervolgens naar de Shwedagon, de heiligste plek in Myanmar. Een enorm tempelcomplex met in het midden een enorme gouden stupa die bedekt was met 60 ton bladgoud. Hier werd ons ook uitgelegd dat iedereen een eigen 'dag' heeft, je geboortedag, waar een speciale Buddha bij hoort. Het brengt geluk om deze Buddha te wassen met water, en tegelijkertijd wast het al je zonden weg. Dat hebben we gelijk nog maar even gedaan. Vervolgens wilden we een park inlopen, waar we een hele bijzondere speelhal in liepen en ons hebben vermaakt in het super enge spookhuis en Stefan zijn dansmoves heeft geshowed. Na nog even in het park te hebben gelegen en meerdere keren op de foto te zijn gezet, zijn we weer terug gelopen naar de pagoda, om de stupa nog een keer te zien die in het donker mooi werd belicht.
Dag twee in Yangon waren we van plan om naar twee grote tempels te lopen, onderweg kwamen we erachter dat het toch wat verder en heter was dan verwacht, dus zijn we maar naar een heel groot en mooi park gegaan en om het enorme meer heen te lopen. Tijdens de lunch kwam er een mannetje op ons af, die ons heel nerveus maar wel met een grote glimlach begroette. Het bleef echter niet bij een keer maar meerdere keren. Wel heel schattig. 's Middags vertrokken we al weer verder naar het Inle Lake. De bus die we hadden geboekt was een VIP bus (2+1!) en leek op de bussiness class van een vliegtuig, met drankjes en snacks, iets wat we totaal niet hadden verwacht in Myanmar!

Om 5 uur 's nachts kwamen we aan bij het Inle Lake. Na een snelle douche en ontbijt gingen we met twee Chinezen met een bootje het enorme meer op. Het meer was een prachtige omgeving en het was leuk om met een bootje tussen alle mooie dorpjes op het water te varen. Daarnaast waren er vele vissersmannetjes die balancerend op een been, met hun andere been de bootjes peddelden. Wat minder was, was dat er vele stops waren bij allerlei verschillende werkplaatsen met winkeltjes erbij en daarnaast werd het wachten op de Chinezen met hun eindeloze fotoshoots ook vermoeiend. Wat wel een bijzondere stop was, was bij een winkeltje van de Karen tribe, die bekend staan om de vrouwen die hun nek oprekken met metalen ringen. Een meisje van 13 had al 4 kilo om haar nek hangen en een oudere vrouw liep rond met 8 kilo aan ringen. Het was moeilijk voor te stellen dat je dagelijks met deze zware last in je nek moet leven. Daarna hadden we die avond veel slaap nodig. De volgende ochtend hebben we de fiets gepakt en kwamen als eerste aan bij wijngaarden, waar we maar besloten een wijntasting te gaan doen, ook al was het 11 uur 's ochtends. Hierna zijn we nog verder langs het meer gefietst en was het grappig om te zien hoe ze hier nog met paard en wagen werken en de waterbuffels de velden nog moeten omploegen. Wat ook opvallend was, waren de vele dure resorts die er gebouwd werden. Myanmar verwacht dan ook een enorme toename in toerisme in de aankomende jaren. Aan het begin van de avond vertrokken we met een bus vol lokals naar Mandalay. Gedurende de busreis werden we op het ongemakkelijke af aangestaard.

Om 3 uur 's nachts kwamen we aan in Mandalay. We hadden geluk dat het hostel dat we voor ogen hadden open deed en ons een gratis overnachting gaf. De eerste dag zijn we later op de ochtend met de fiets richting de royal palace gereden. Hier werden we verwelkomt met de woorden: 'Tatmadaw and the people, cooperate and crush all those harming the union'. Gelukkig begroette de militairen ons heel vrolijk en duwde een van hen zelfs betel bij Stefan in de mond. Het paleis stelde alleen niet zoveel voor en we waren hier dus ook al snel uitgekeken. Na een lunch zijn we naar twee tempels gegaan, waar we wederom werden aangesproken om met een familie op de foto te gaan. Ook bij het kopen van een souveniertje werden we weer gretig benaderd en zelfs door een vrouwtje achterna gezeten of we ook wat bij haar wilde kopen. Hierna zijn we blootsvoets drie kwartier de trappen van Mandalay Hill opgelopen. Eenmaal boven was er een mooi uitzicht over de stad en een ietwat teleurstellende sunset. 's Avonds gingen we uiteten in een restaurant waar zoals gewoonlijk alleen maar bierdrinkende mannen zaten, die naar een tv-scherm staarden. De volgende ochtend gingen we met een lokale pick-up truck, waar uiteindelijk meer mannen op het dak zaten dan erin, naar Pyin Oo Lwin. Hier bezochten we de Royal Gardens, waar we naar eerst weer meerdere malen te zijn begroet en op de foto te zijn gegaan, door de verschillende tuinen zijn gelopen. Vanuit een hoek van het park hoorden we veel geluiden en zagen dat er veel auto's stonden, dus liepen we er maar eens heen. Het bleek een scoutingkamp te zijn en we werden uitgenodigd naar binnen te lopen. Na door het kamp te zijn gelopen eindigden we bij de Chief, die vertelde dat de kinderen vanuit het hele land hier naartoe zijn gekomen en dat de scouting hier weer pas sinds 2011 is toegestaan. Veel van deze kinderen hadden nog nooit Westerlingen gezien, wat erin resulteerde dat wij van alle kanten werden belaagd om handen te schudden, foto's te nemen en handtekening uit te delen. Na deze bijzondere ervaring besloten we naar het dorp te lopen. We hadden alleen geen idee hoe ver het was en besloten een auto aan te houden. De auto die stopte was keiduur en shiny met een net zo chique bestuurder. Dit bleek uiteindelijk dan ook de burgemeester te zijn, die tussen neus en lippen door vertelde dat hij ook eigenaar van een heel duur resort was. We waren best onder de indruk maar achteraf bedachten we ons dat hij wel corrupte overheid was. In het dorp huurde we een fiets en hebben we de Engels koloniale gebouwen in de omgeving bezocht. Uiteindelijk gingen we weer terug met de pick-up waarin Malou's hart smolt toen een klein jongetje zijn half opgegeten cakeje aanbood.
De dag erop hadden we weer een dag tripje, dit keer naar Amarapura. Hier hadden ze de langste tiekhouten brug ter wereld, mooi is echter een ander verhaal. Na met een hele klas meisjes een voor een op de foto te zijn geweest, die door een monnik werden gemaakt, zijn we de brug over gestruind. Vervolgens maar weer terug gegaan met de pick-up, waarin we weer meerdere snacks aangeboden kregen, die we beleefd afsloegen. 's Middags maar weer de fiets gepakt om maar weer eens wat tempels te bezoeken. Toen wij onze fiets neerzette bij de eerste tempel kwam er een oude man naar ons toe, slechts gekleed in longhyi en cowboyhoed, die ons gebaarde met hem mee te komen. Hij bleek op het complex te wonen, waar hij ons aandrong ijsthee en snacks te eten. Hij sprak geen woord Engels, maar door middel van lichaamstaal en gebaren konden we nog wel wat communiceren. Na een tijd op zoek te zijn geweest naar een paraplu voor Malou tegen de zon, nam hij ons mee naar de tempel voor een rondleiding. Het was een mooie tempel geheel van tiekhout en de man kon ons mooie details aanwijzen. Uiteindelijk moesten we weer even in de schaduw zitten om uit te rusten, waar een lokale monnik naast ons kwam zitten. We raaktten aan de praat over religie en uiteindelijk ook over de politieke situatie in Myanmar. Duidelijk was dat er onder het volk veel hoop was dat het langzaam beter wordt. De monnik was er trots op dat de bevolking altijd een eenheid is gebleven en dat ze van nature geduldig zijn. Het was bijzonder dat de monnik uberhaupt zo openlijk over politiek met ons sprak, aangezien dit strafbaar is. Na afscheid te hebben genomen van de oude lieve man, werden we door de monnik uitgenodigd om een kijkje te nemen bij zijn klooster, dat tegelijkertijd fungeerde als leerschool. De vredige sfeer die hier hing maakte het een erg bijzondere ervaring. Het was duidelijk dat hier niet vaak buitenstaanders kwamen. Hierna zijn we snel naar de laatste tempel gefietst, waar de heiligste Buddha van Myanmar stond. Het verhaal gaat dat Buddha 5000 jaar lang zijn krachten heeft doorgegeven aan dit beeld. Het beeld is na evenbeeld van Buddha gemaakt, maar door het vele jaren bladgoud plakken, wat mensen doen om goede karma te krijgen, is het nu een dikzak geworden. 's Avonds gingen we typische Myanmarse bar, waar we een traditionele barbecue hebben genuttigd. Hier kwam een taxi driver, die ons al eerder had aangesproken voor ons hotel, bij ons zitten. Al snel werd duidelijk dat hij best wel heel erg dronken was, hij was dan ook moeilijk te volgen omdat hij tussendoor vooral veel aan het lachen was. Na een briefje te hebben gekregen met zijn telefoonnummer zijn we toch maar vertrokken.
Ons laatste dagje in Mandalay hebben we rondgelopen over de markt voordat we de bus moesten nemen naar Hispaw.

's Avonds kwamen we aan in Hispaw, waar ons meteen werd duidelijk gemaakt dat om 10 uur de stroom in het hele dorp weg zou vallen. Eerst dachten we nog 'dat zal toch niet?', maar jawel stipt om 10 uur poef alle lichten uit. Wel lekker op tijd naar bed dus.
Onze eerste ochtend werden we gewekt door klassen vol kinderen die alles nog op de ouderwetse manier moesten herhalen wat de leraar zei. Er zat namelijk een school tegenover ons guesthouse. Na een routekaart te hebben gekregen, vertrokken we op ons eigen kleine avontuurtje door de omgeving. Bij het eerste kruispunt kwamen we er al achter dat de kaart misschien niet helemaal klopte. Uiteindelijke waren de spontane aanwijzingen van de lokals behulpzamer dan de kaart. Het was een interessante route die eerst door rijstvelden liep, vervolgens over een begraafplaats waar we een gigantische slang spotte, waarna we via een vuilnisbelt vol plastic uitkwamen bij een heel mooi dal. Het dal stond vol met rijstvelden, bananenplantages, en allerlei ander tropisch groen. Her en der stonden wat kleine, primitieve bamboohuisjes die gedeeld werden met de waterbuffels. Na het dal door te zijn gelopen, klommen we aan de andere kant weer naar boven waar een prachtige waterval hoorde te zijn, nu helaas niet. Na een stukje te hebben teruggelopen, sloegen we af naar onze tweede bestemming; hotsprings. Via dorpjes, velden en plantages kwamen we uiteindelijk bij de rivier aan waar de hotsprings ergens zouden moeten zijn. Alleen zagen wij niet echt een optie om verder te lopen. Tegelijkertijd kwamen er wel heel veel trucks vol met mensen voorbij, die ons aanspoorden verder te lopen. Na iets verder gelopen te zijn, zagen we wel iets wat op een hotspring leek, maar ze gaven aan dat we de rivier door moesten lopen. We kwamen uit bij een steengroeve, waar heel veel mensen heel zwaar werk deden onder de hele hete zon. Hier werd ons nog steeds aangespoord verder te lopen, wij zagen echter alleen maar onbegaanbare jungle, dus besloten maar terug te lopen. Op de terugweg zagen we onder wat voor erbarmelijke situaties mensen hier nog leven. We zagen letterlijk tentjes gemaakt van plastic zeilen, waar hele families in leefden. Later toen we nog even het dorpje inliepen, werden we ineens midden op straat toegezongen door een man, terwijl hij Stefans hand maar bleef schudden.
De tweede dag Hispaw hadden we een guided trek langs inheemse dorpjes samen met twee Engelstalige meisjes. Ondanks dat we dit soort dorpjes op eigen houtje al hadden gezien, kon de guide wel interessante dingen hierover vertellen. De trek eindigde met een boottochtje op de rivier waarna we nog even konden zwemmen. Dezelfde dag namen we nog met z'n vieren de bus naar Bagan.

Wederom kwamen we 's nachts aan, maar we hebben na een ontbijt toch weer de fiets gepakt. Bagan staat bekend door de 4000 tempels en stupa's die verspreid staan door dit gebied. Het was meteen te merken dat dit een meer toeristische plek was, de lokals probeerde je dan ook weer meer te verkopen. De hoeveelheid tempels was indrukwekkend, vooral vanaf hoger gelegen punten was het uitzicht magisch. De tempels opzich waren vergeleken met Angkor wel een stuk minder gedetailleerd. Dit komt deels doordat de tempels niet goed worden onderhouden en gerestaureerd door de overheid. Na een volle en hete dag vol tempels eindigde we met een sunset op een van de hoogste stupa's.
De volgende ochtend weer vroeg uit de veren, dit keer voor de sunrise. Het viel een beetje tegen, maar de mist maakte het wel mysterieus. Voor de rest van de dag besloten we dat we wel wat rust verdiend hadden. We hebben dus de hele dag aan het zwembad gelegen.
Onze laatste dag in Bagan zijn we naar Mount Popa gegaan. Eerst stopte we echter bij een houten hutje waar whiskey en lokale snacks werden gemaakt. Hier kregen we ook voor het eerst de lokale make-up op ons gezicht, de thanaka, om ons nog mooier te maken. Uiteindelijk kregen we ook nog Toddy te proeven, dit is palmbier dat 's ochtends moet worden gebrouwen en naarmate de dag vordert steeds sterker wordt, errug lekker! Hierna door naar Mount Popa, een slapende vulkaan met tempel d'rop. Via veel trappen bezaaid met apen, kwamen we aan op de ietwat teleurstellende top met ietwat teleurstellend uitzicht. Om ons toch maar te vermaken, hebben we ongeveer 100 selfies gemaakt van ons thanaka-gezicht. Wederom een nachtbus genomen, terug naar Yangon.

Wederom kwamen we dan ook weer 's nachts aan. We hebben onze tassen gedropt en waren van plan een bus naar Bangkok te boeken. Deze bleek ondanks berichten niet te bestaan. Een mannetje bracht ons daarna naar een internetcafe, waar we hebben uitgezocht wat dan de beste optie was om in Bangkok te komen. Uiteindelijk besloten om voor de lange, maar veel goedkopere optie te gaan. In Yangon hadden we de vorige keer meerdere bioscopen te zien en het leek ons een interessante ervaring om hier eens heen te gaan. Daarnaast was het een goed excuus om de hitte te vermijden. Het bleek dat er in elke bioscoop maar 1 film werd gedraaid. Na bij meerdere bioscopen door te zijn gestuurd naar een andere, kwamen uiteindelijk bij een bioscoop met Engelse film. Het was Spiderman 2 en jawel in 3D. Voordat de film begon moest er natuurlijk nog even worden opgestaan voor het volkslied. Het was best bijzonder dat de film zonder ondertiteling was en het was dan ook te merken dat niet iedereen het kon volgen. Er waren dan ook genoeg pratende en bellende mensen in de zaal. Daarbij viel de film ook nog 2 keer uit. De rest van de dag zijn we naar de markt gelopen, die dicht aan het gaan was en naar een troosteloze tempel aan de haven. 's Avonds ontmoette we Shiva. Dit was een lokal van Indiase afkomst. Hij vroeg of we samen met hem wilde gaan eten, wat ons prima leek. Het was heel gezellig en interessant om over zijn leven te horen. Echter toen hij Malou zijn maan ging noemen en Malou met een engel vergeleek, terwijl hij slechts haar teenslipper was, werd het alleen een beetje ongemakkelijk. Toch zijn we nog met hem mee uitgeweest. Wederom een ervaring opzich. Bij binnenkomst moesten we namelijk onze vingerafdrukken achterlaten en werden we grondig gefouilleerd, waarna Stefan onze malariapillen en camera tijdelijk moest inleveren. In de club hadden jongens hun longhyi's verruild voor erg strakke broeken en werd er hevig gedanst op piepjesmuziek.
Onze laatste dag in Yangon hebben we uitgeslapen en over de markt gelopen, op zoek naar nog wat laatste souveniertjes. Ook besloten we dat we de betel nog wel even moesten proberen. Dit had toch wel een iets sterker effect dan we dachten, daarnaast was het best wel smerig.
Daarna pakten we een taxi naar het busstation, alleen deden we er nu 2 keer zo lang over als de vorige keer. Hierdoor misten we onze bus op een paar minuten... De vrouw achter de balie was niet echt behulpzaam, maar gelukkig was er een jongen die ons vertelde dat er een bus naar een plek dichtbij onze bestemming ging, vanuit waar we verder konden. Gelukkig was er nog plek in de bus en kwamen we daar 's ochtends vroeg aan. Hier pakten we een busje, die ons naar de grens zou brengen. Het zou een uur moeten duren, maar het waren er eerder 2 tot 3, door onder andere een lekke band en twee paspoortcontroles. Na de grens te voet te zijn overgestoken kwamen we aan in chaotisch Thailand. Hier namen we na wat moeite een busje naar het busstation. Hier was alleen geen plek meer op de bus naar Bangkok. Er werd ons aangeraden naar Tak te gaan en vanuit daar zouden bussen naar Bangkok gaan. Met weer een busje naar een ander busstation voor een bus naar Tak. Eenmaal in Tak aangekomen zijn we naar 5 verschillende busbedrijven gesleurd, maar zowaar hadden we in een half uur een bus. Na gelukkig dezelfde dag nog te zijn aangekomen in Bangkok wilde onze taxichauffeur ons vervolgens niet naar Khoa San road brengen door de protesten. Hij zette ons af bij het treinstation, waar wij meteen onze tickets voor de volgende dag kochten. Een tuktuk-driver bracht ons vervolgens gewoon naar Khao San road en er was weinig van de protesten te merken. Deze hele reis heeft ons uiteindelijk zo'n 30 uur gekost, dus we eindigden dood in bed.

Dit is dan ook waar onze blog voor deze keer eindigt.

Benieuwd of we de volgende dag weer tot leven zijn gekomen, dat lees je de volgende keer!

Kusjes,

Steef en Mal